KatoWiersze

„Czytałam, że człowiek rodzi się w momencie, kiedy uświadomi sobie, po co żyje. Jeśli to prawda, to urodziłam się 18 grudnia 2016 roku, bo właśnie tego dnia zdałam sobie sprawę, że sensem wszystkiego jest Bóg, którego nie wpuszczałam do swojego życia przez lata. Niczym rollercoaster ruszyła przemiana mojej codzienności, którą postanowiłam opisać w książce I dam wam serce nowe. Jej uzupełnieniem jest ten właśnie niestandardowy tomik poezji – moje dziecko…” Marta Przybyła

Próżno szukać tu typowych dla gatunku utworów, które wielu kojarzą się z enigmatycznością i prowadzeniem śledztwa pod tytułem „co autor miał na myśli”. Ten nowatorski zbiór wierszy pokazuje swoistą osobistą relację z Bogiem w sposób świeży, bezpośredni i pozbawiony maniery. Treść tych utworów czasem przytuli czytelnika z największą czułością, innym razem postawi do pionu.

„Zawsze mówię o tym, czy to w swoich tekstach, czy podczas dzielenia się świadectwem na żywo, co sama usłyszałam na początku swojej drogi nawracania – że Bóg jest miłością….”

W kolejnych rozdziałach tomiku odkrywamy piękno relacji z Bogiem. Autorka opisuje to następująco:

„Pierwszy rozdział Nie ma większej miłości mówi o Bogu, który jest bliżej mnie niż ja sama siebie. Jego Serce bez mojego serca nie jest kompletne. Nie przełącza guzików „Bóg” i człowiek”, kiedy Mu wygodnie. Jezus nie zasłania się swoim bóstwem w najtrudniejszych momentach swojego życia, dlatego nigdy nie zarzucę mojemu Zbawicielowi, że nie wie, co przeżywam.

Nawracajcie się jest trochę jak kubeł zimnej wody. Daj Boże, bym nie zastygła w pierwszej ławce pozorów dobrej katoliczki, bo przecież mnóstwo roboty przede mną. Nawrócenie to bardzo niefortunne słowo, jakby sugerowało proces zakończony, a im bliżej Bożego światła, tym więcej brudu wyłazi.

Rozdział To jest ciało moje powstał, by ciągle rozkochiwać się na nowo w realnej obecności Chrystusa. Boże, żebyś mi nigdy nie spowszedniał. Przymnóż mi wiary, że to naprawdę Ty jesteś w tym niepozornym kawałku chleba, na który patrzę i który przyjmuję. Przymnóż mi miłości, bo przecież musisz dać mi najpierw Swoją miłość, żebym mogła Cię kochać.

W części Oto Matka twoja ukazałam Maryję, która jest po prostu taka… moja. Mimo że jest Królową, pozostaje zupełnie zwyczajna. Nie stwarza najmniejszego dystansu, z zainteresowaniem pochyla się nad moją prozą dnia codziennego. Jest najlepszą przyjaciółką do tańca i do różańca i największą mistyczką codzienności.

Wiersze zawarte w rozdziale A śmierci już odtąd nie będzie powstały na podstawie doświadczeń mojej posługi jako wolontariuszki w hospicjum. Niech te teksty dają dużo nadziei. Nie mówimy: „Żegnaj”, mówimy: „Do zobaczenia”. Śmierć jako przecinek, nie kropka. Ten trudny, unikany przez wielu temat niech skłania do przewartościowania tego wszystkiego, za czym biegamy z wywieszonym jęzorem przez całe życie.

Wreszcie Tyś stworzył – na koniec zerwała się ze smyczy moja franciszkańska dusza, która wychwala Stwórcę – pasjonata estetę nawet płatka śniegu.”

Autorka

…

Kochani! Takiego tomiku wierszy jeszcze nie było. Polecamy!

WIĘCEJ NA stronie poświęconej książce: www.katowiersze.pl